Nie umarłam

Hej ;) chciałam nadmienić, iż żyję, wybawiłam się na koncercie, miałam zbyt mało czasu na pisanie, jednak zaczynamy wakacje i nowa notka jest w połowie ukończona ;) pozdrawiam

XII We dream out loud.

- Co to miało znaczyć? - Sandra trzasnęła drzwiami samochodu i wyprostowała się, drżąc lekko. Było zimno i chyba właśnie zaczynało padać. Podeszła bliżej Jareda, który nerwowo przeszukiwał kieszenie swych spodni.
- O co ci chodzi? Przecież nic się nie stało. Cholera, chyba zgubiłem telefon. - Ściągnął czarną bluzę i energicznie nią potrząsnął.
- O twoją mamę. Chyba można nazwać to związkiem? Chyba?
- To nie tak, przecież nie miała nic złego na myśli...
- Więc kim ja jestem?! - dziewczyna przerwała mu w pół zdania. Chwyciła rękę muzyka i mocno ją przytrzymała, oczekując odpowiedzi. Jej oczy wyrażały wszystkie emocje, które tliły się w niej przez całą drogę. Dezorientację, gniew, zawód, żal... - Jestem tylko fanką, której udało się przespać z idolem, prawda? Tak postrzega mnie twoja mama? Widocznie ma powody. Ale ja mam coś innego. Ja mam swoją dumę. - W tej chwili mogłaby przysiądz, że wolałaby nigdy nie poznawać wokalisty. Ba, sam przyjazd do LA widniał teraz w jej głowie pod neonowym napisem "błąd". Musiała być bardzo naiwna wierząc, że rodzina jej sławnego chłopaka potraktuje ją inaczej, niż typową, tanią, szukającą sponsora lalunię. Tego, co stało się chwilę później, nie mogła się spodziewać...

Tomo siedział na fotelu, brzdąkając na gitarze. Rozmyślał o tym, co usłyszał od przyjaciela. Miał poczucie winy i nic nie mogło zmienić tego, że czuł się podle. Zupełnie tak, jakby kogoś zawiódł. Jak by nie patrzeć, zrobił to - nie wsparł Shannona, który potrzebował go teraz bardziej, niż kiedykolwiek. Nie doradził, nawet nie próbował go zrozumieć. Osądził go i zostawił sam na sam z własnymi myślami. I to wszystko po tym, co przez ostatnie lata robił dla niego starszy Leto. Pomagał w problemach z Viki, wybierał pierścionek zaręczynowy dla żony Chorwata, był miediatorem w wielu kłótniach z Jayem... Kto wie, czy gdyby nie on, Tomo wciąż byłby w zespole. Zawsze mógł na nim polegać i czuł, że teraz powinien odwdzięczyć się tym samym. Wstał i podszedł do stolika. Chwycił telefon i wybrał numer przyjaciela.

- Przepraszam, że nie mam pierścionka, ale jutro pojedziemy do jubilera i zamówimy ci coś ładnego - Jared uklęknął przed przestraszoną dziewczyną i pocałował jej dłonie. - Mam dosyć niejasności. Chcę, żebyś była pewna, że zajmujesz wyjątkowe miejsce w moim sercu. Chcę, żeby wszyscy to wiedzieli. Rozumiesz? Wszyscy na tym cholernym świecie. Sandro, jestem starym człowiekiem z tysiącami fanów, wieloma zerami na koncie, willami w kilku krajach i pięcioma drogimi samochodami. Mam wszystko. Prawie. Wiesz, czego mi brakuje? Osoby, przy której co dnia będę mógł zasypiać i się budzić. Kogoś, kto będzie na dobre i na złe. Kobiety, której nie zależy tylko na jednym. Kogoś takiego, jak ty. Wiem, że to mało romantyczne, chciałem zrobić to w inny sposób, w dodatku jestem w słabej formie, ale przysięgam, że wynagrodzę ci to. Sandro - objął dłoń dziewczyny i lekko ją pocałował - będę zaszczycony, jeśli zgodzisz się zostać moją żoną.

Cisza, która zapadła wraz z końcem monologu mężczyzny, przyprawiła go o zawroty głowy.

- Odbierz do cholery! Stary, nie rób sobie jaj... - Tomo po raz szesnasty w ciągu ostatniej godziny wybierał numer perkusisty. Ręce trzęsły się mu jak nigdy. Miał złe przeczucia, a intuicja rzadko kiedy go zawodziła.

- Co się dzieje? - Podskoczył ze strachu, słysząc ciepły głos swojej żony. - Spokojnie, to tylko ja, bohaterze. 

- Przestraszyłaś mnie - twarz mężczyzny pojaśniała na chwilę, by w sekundę ponownie przybrać zmartwiony grymas. - Tak naprawdę to sam chciałbym wiedzieć, co się dzieje. Pokłóciłem się z Shannonem. Chciałem z nim porozmawiać, ale dobijam się do niego bezskutecznie od godziny. - Chorwat pokręcił głową. Miał poczucie winy - wiedział, w jakim stanie jest przyjaciel i obawiał się najgorszego.

- Od godziny? To przecież nic takiego. Pewnie poszedł na siłownię albo na basen. Nie panikuj, skarbie - kobieta pocałowała męża w policzek, ten jednak odsunął się lekko i powrócił do rozmyślań. Nagle odwrócił się i szybkim krokiem powędrował w kierunku korytarza.

- Gdzie idziesz? - Usłyszał za sobą

- Jadę do niego. Sam przekonam się, czy wszystko w porządku. - Narzucił na siebie czarną, skórzaną kurtkę i trzasnął drzwiami.

Dom Shannona położony był przy samej plaży, w centrum bogatej dzielnicy miasta. Okoliczne domy zamieszkiwali ludzie, którym się poszczęściło - głównie bogate dzieci bogatych rodziców. Małolaty bywały kłopotliwe, gdy o trzeciej w nocy wracały do siebie z imprez na plaży - dziewczyny zataczały się, krzyczały coś niezrozumiale i często wymiotowały. Mimo wszystko, bębniarz lubił to miejsce. Najciekawiej było, gdy się tu sprowadzał: ktoś widocznie zauważył go, gdy oglądał dom i nie omieszkał podzielić się tą rewelacją z sąsiadami. Kiedy przyjechał, by rozpakować walizki, ujrzał przed swoimi drzwiami mały tłum. Otworzywszy drzwi samochodu zdał sobie sprawę, kim jest grupa młodych ludzi. 

-Shannon, Shannon, Shannon! - Wiwatowały dziewczyny w bluzkach zespołu i chłopacy z wisiorkami w kształcie triad.

- Cholera, co robić? - Wyszeptał perkusista i stwierdził, że pogawędka z Echelonem mogłaby być całkiem miła.

- Hej wszystkim! - Zawołał, podchodząc bliżej tłumu. Ten natychmiast zbliżył się w jego stronę, niemal go otaczając. W tym momencie starszy Leto cudem wydostał się ze swojej pułapki i wbiegł na schody prowadzące do drzwi jego domu. Usiadł na najwyższym z nich i uśmiechnął się triumfująco.

- Pozwólcie, że będę mógł oddychać - uśmiechnął się, wywołując ogólne rozluźnienie. - Co u was słychać?

- Shannon, zaśpiewaj coś z nami! - Krzyknęła niebieskowłosa dziewczyna.

- Ja? Ja nie śpiewam - bębniarz wybuchnął śmiechem. Ciężko jednak było mu odmówić ludziom, którzy ponownie zaczęli skandowć jego imię. - No dobrze, dobrze... - Wyjęczał. - Co chcecie zaśpiewać?

W tym momencie usłyszał tytuły wszystkich piosenek, które stworzył z chłopakami. Sam nie wiedział, że jest ich tak dużo.

- To może "This Is War"? - Zawołał wysoki blondyn gdzieś w oddali.

- Nie znam tekstu - Shannon uśmiechnął się kokieteryjnie. - Ogólnie nie słucham tego typu muzyki.

Znów odpowiedziały mu salwy śmiechu. Zadowolony rozpoczął więc:

A warning to the people,

The good and the evil... 

Mimo kompletnego braku talentu wokalnego, wywołał ogromny entuzjazm. Odpowiedziało mu gromkie: This is war!

Śpiewali, wywołując zainteresowanie przyszłych sąsiadów muzyka. Ten jednak szeroko uśmiechał się do każdego gapia, będąc w swoim żywiole. Wszystko trwało może dziesięć minut. Potem rozdał kilka autografów, zrobił sobie zbiorowe zdjęcie z fanami i spokojnie mógł wrócić do swoich obowiązków. Od tej pory zawsze na święta, urodziny, nawet na czwartego lipca dostawał masę prezentów. Lubił te zwariowane dzieciaki. To było dwa lata temu, teraz jednak Tomo dzwonił do drzwi raz po raz. W końcu wyjął z kieszeni zapasowe klucze i wszedł do środka. Wchodził do kolejnych pomieszczeń, wołając imię przyjaciela, nikt jednak mu nie odpowiadał. Sfrustrowany postanowił zadzwonić do Jareda. Może on wiedział, gdzie zniknął jego brat.

Jay wciąż klęczał przed Sandrą, mocno ściskając jej rękę i patrząc na nią z błagalnym wyrazem twarzy. Czuł się naprawdę niezręcznie, oczekując na reakcję ukochanej. Znali się od niedawna, sam był zaskoczony swoją spontaniczną propozycją i wiedział, że wywołał nią w głowie dziewczyny prawdziwe tornado. Rozumiał, że może potrzebować więcej czasu, prawdopodobnie nawet kilku dni. Nie przeszkadzało mu to, gdyż sam lubił najpierw dokładnie przemyśleć wszystkie "za" i "przeciw" nim podjął decyzję. 

- Nie musisz odpowiadać mi już teraz. Nie naciskam, mamy czas... - Sandra opuściła głowę, usłyszywszy głos Jay'a. 

- Nie, Jared - zaczęła cichutko. - Nie potrzebuję czasu do namysłu. Ja znam odpowiedź. - Pogładziła wolną dłonią głowę młodszego Leto. - Muszę znowu ci zaufać. Być pewna, że zawsze staniesz po mojej stronie. Odpowiem ci, gdy będę przekonana o słuszności swojej decyzji. Rozumiesz mnie?

- Oczywiście, że tak. To... To dość rozsądne rozwiązanie. Będę czekał z niecierpliwością. - Głuchy usłyszałby zawód w głosie mężczyzny, który - należy pamiętać - był świetnym aktorem. Pewnych emocji nie sposób jednak ukryć. Podniósł się i pocałował dziewczynę w czoło. - Chodźmy do domu na herbatę i ciasto. Zapraszam.

- Bardzo chętnie - Sandra uśmiechnęła się szeroko. - Chyba nie próbujesz mnie przekupić?

- Ja? Gdzie tam! - Leto wybuchnął głośnym śmiechem. - Nie gadaj tyle, tylko wchodź. I pomóż mi szukać telefonu.

San podążała za wokalistą, bijąc się z myślami. Wciąż nie wiedziała, czy dobrze zrobiła...

~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej! 

Jak zwykle późno, jak zwykle za krótko i jak zwykle nudno - mam nadzieję że się spodoba :) Strzała!

#HUGEMarsHUGS

XI Here we are at the start...

Jared siedział na kanapie w małym mieszkanku Sandry, sącząc zieloną herbatę. Kiedy tylko skończył się tłumaczyć, zapanowała niezręczna cisza, której nikt nie miał odwagi przerwać. Mijały kolejne minuty. Wokalista leniwie upijał kolejne łyki, modląc się w duchu, by dziewczyna wybaczyła mu ostatnie zdarzenia. Widząc dno czerwonego kubka, odstawił go na stół i zebrał siły.
- Więc... Co teraz będzie? - Wyciągnął dłoń w stronę San, lecz ta odsunęła się odruchowo.
- Nie wiem. Ty mi powiedz.
- Powiedziałem wszystko, co chciałem powiedzieć. Przepraszam i proszę, wybacz mi. - Po tych słowach w pokoju znów zrobiło się cicho. Zbyt cicho. Cisza ta przeszywała każdą część ciała, szumiąc w uszach. - Odpowiedz mi, do cholery. Mam cię prosić na kolanach? Tego chcesz? Proszę bardzo! - Zdenerwowany Jared natychmiast klęknął, czekając na jakąkolwiek reakcję ukochanej.
- Przestań się wygłupiać, wstawaj - wyciągnęła rękę do mężczyzny, pomagając mu z powrotem usiąść. Wysiliła się na uśmiech i zagryzła wargi. - Dobrze, Jay-Jay. Wybaczę Ci. Ale...
- Naprawdę? Strasznie się cieszę! Dziękuję! - muzyk przerwał jej i mocno objął.
- Naprawdę. Ale musisz zapracować sobie na to, żeby było tak, jak wcześniej. Mam nadzieję, że rozumiesz.  - Dokończyła, wyswobadzając się z  uścisku.
- Rozumiem! Zrobię wszystko, co zechcesz! Przysięgam!
- Nie przysięgaj. Złamane obietnice bolą najbardziej - dziennikarka obdarzyła towarzysza wzrokiem tam chłodnym, że miał wrażenie, że naprawdę powinien nałożyć na siebie cieplejszy sweter. Wstał powoli i podszedł do okna.
- Przebierz się. Wychodzimy - te dwa zdania wypowiedział cichym, lecz nieznoszącym sprzeciwu głosem. Niemal natychmiast usłyszał szmer otwieranej szafy i huk zamykanych drzwi od łazienki.

-... A teraz będę miał spokój - Shannon skończył opowiadać przyjacielowi swoją historię. Miał nadzieję na zrozumienie, radę. Nic z tych rzeczy.
- Powaliło cię? Zostawiłeś dzieciaka, człowieku? Sprzedałeś go? Zapłaciłeś za opiekę przez najbliższe siedemnaście lat? Popieprzyło cię? - Tego Shann się nie spodziewał. Tomo chodził nerwowo, obracając w rękach zośkę.
- A co miałem zrobić, idealny tatusiu? Masz bachora? Nie, to się nie wpierdalaj. Uwierz, że nie było mi łatwo.
- Ależ oczywiście, mi też nie jest łatwo, gdy pieniążki znikają z konta. Matka Teresa, do cholery!
- Skończ. Nie chcę się z tobą kłócić, stary, ale nie tego oczekuję po przyjacielu. Wyjdź stąd. - Shannimal podniósł się z kanapy i demonstracyjnie wskazał Tomo drogę do wyjścia. Sam zaczynał wątpić w słuszność swoich decyzji.

Sandra nigdy nie była typem dziewczyny spędzającej długie godziny na robieniu makijażu, czy przesadnym strojeniu się, toteż jedynie pół godziny zajęło, nim była gotowa do wyjścia. Kiedy wróciła do pokoju, Jared wciąż stał w tym samym miejscu. Podeszła do niego bliżej i oparła dłoń na jego ramieniu.
- Jestem gotowa. - Powiedziała cicho, tak cicho, że ledwie mogła dosłyszeć własny głos. Nie wiedziała czemu, ale czuła, że atmosfera jest gęsta. Gęsta jak diabli.
- Dobrze, a więc ruszajmy. - Jay odwrócił się nagle, jakby wyrwany z transu, i wysilił się na uśmiech.
- Dokąd jedziemy?
Na ostatnie pytanie młodszy Leto nie odpowiedział. Narzucił na siebie skórzaną kurtkę i ruszył do drzwi. Przejażdżka nie okazała się zbyt długa, gdyż już po pół godzinie zatrzymali się pod dużą, białą posiadłością.
- Zaczekaj chwilę - Jared wysiadł z samochodu i podszedł do bramy. Sandra widziała, że wciska kilka cyferek na dotykowym ekranie i już po chwili parkowali po drugiej stronie - w dużym, jasnym garażu. Tak właściwie to pomieszczenie nie wyglądało jak typowy garaż - przestrzeń rozświetlały dwie halogenowe lampy, ściany miały kolor limonkowozielony, a na półkach stały wazony z kwiatami. Dziewczyna dostrzegła w nich róże, tulipany i chryzantemy.
- Gdzie jesteśmy? To nie jest Twój dom - Stwierdziła, w myślach przyznając sobie nagrodę za odkrycie roku.
- Masz rację, geniuszu. Za chwilę się przekonasz - wokalista puścił jej oczko i roześmiał się głośno. W tym śmiechu było jednak coś nerwowego i wymuszonego. Tak jakby na siłę starał się rozładować wciąż narastające napięcie. Przeczesał dłonią swoje długie za ramiona włosy i otworzył drzwi - najpierw swoje, później obiegł samochód i pomógł wyjść dziennikarce.
- Jaki z ciebie gentleman, nie spodziewałam się - uśmiechnęła się wyraźnie zadowolona dziewczyna i rozejrzała się z zaciekawieniem po pomieszczeniu. - To ma być garaż?
- Zdarza mi się być uprzejmym, miło, że zauważyłaś - muzyk pocałował ją w czoło i chwycił za rękę. - Owszem. To jest garaż. Nie wiesz jednak jeszcze, czyj to garaż.
- Trafne spostrzeżenie. Dowiem się? - Sandrę zaczęła irytować niewiedza i jawna zabawa Jareda.
- Chodź za mną - pociągnął ją za sobą. Przeszli do miejsca, które wyglądało jak korytarz. Jared głośno trzasnął drzwiami i, najwyraźniej, czekał na reakcję gospodarza.
- Jared? Czy to ty? - W domu rozległ się dźwięczny, kobiecy głos. Odpowiedzi nie było, więc kobieta zawołała po raz drugi. Tym razem w jej tonie dało się wyczuć nutkę strachu.
- Tak, to ja, mamo! - Rozbawiony mężczyzna spojrzał na swoją towarzyszkę. Jej najwyraźniej nie było do śmiechu - pobladła i wyglądała, jakby za chwilę miała zwrócić obiady z całego ostatniego tygodnia. Nagle zza ściany wyłoniła się szczupła sylwetka. Kobieta miała na sobie czerwoną bluzkę i ołówkową spódnicę.
- Nie strasz mnie tak - ucałowała syna w poliki i jej wzrok spoczął na dziewczynie. - Dlaczego nie przedstawisz mi tej pięknej młodej damy? Gdzie twoje maniery? - Skarciła Jareda i wyciągnęła rękę. - Constance, główna autorka tego łobuza - Pokręciła głową i uśmiechnęła się serdecznie.
- Mamo, to jest Sandra, moja dziewczyna. - Każde słowo padające z ust syna Constance było przesadnie zaakcentowane.
- Bardzo mi miło - dziennikarka uścisnęła dłoń starszej kobiety.
- Mi również, kochana. Długo się znacie? - Zapytała z nieukrywaną ciekawością. - Ach, przepraszam, rozbierzcie się najpierw, zaparzę kawy! - Poprawiła się, widząc czerwone tenisówki na nogach przyszłej synowej. Stwierdzenie to mogło być jednak zbyt szumne, gdyż kobieta doskonale znała urok swojego młodszego syna. Jakiej synowej, kobieto? Synowej nigdy się nie doczekasz. Nie mówiąc już o wnuku...
Matka Leto zamyśliła się, czekając na gwizdek, sygnalizujący wrzenie wody. Mimo lepszego statusu i wielu zer na koncie, jedna rzecz się nie zmieniła - nie trawiła kawy z ekspresu. Ku zdziwieniu synów wciąż była orędowniczką tradycyjnego sposobu parzenia tego napoju i nic nie wskazywało na zmiany. Constance była również tą, od której rozpoczęła się jedyna dotąd miłość Shannona. To ona serwowała najlepszą kawę w całej bogatej, snobistycznej dzielnicy LA. Stała, oparta o blat, i zastanawiała się nad losem swojego młodszego syna. Czy jest szczęśliwy? Miliony fanów, rozwrzeszczane dziewczyny i gigantyczne zarobki nie są przecież w stanie zrekompensować mężczyźnie braku rodziny. Na własne życzenie nie miał nikogo, kto byłby przy nim na dobre i na złe.
Gdzie popełniłam błąd? Czy to ja zraziłam ich do małżeństwa, do rodziny?..
Nikomu nie przyznawała się co do swoich obaw. Miała jednak wrażenie, że to jej historia wpłynęła na postrzeganie małżeństwa przez synów. Zawsze starała się być dla nich jak najlepsza, była niezależna. Dokładnie tak, jak oni teraz.

-Mamo, wyłącz ten czajnik, bo zwariujemy! - W tym właśnie momencie Constance spostrzegła się, że woda już wrze, a gwizdek piszczy przeraźliwie. Zalała kawę i udała się do salonu.
- Dzięki Bogu. Nad czym tak się zamyśliłaś? - Jared sięgnął po wysoką szklankę, dmuchnął kilka razy, rozwiewając unoszącą się parę, i odstawił ją na swoje miejsce. Położył dłoń na kolanu Sandry i obdarzył dziewczynę ciepłym spojrzeniem.
- A nie, nic ważnego, synku. Opowiedzcie mi lepiej, jak się poznaliście. - Zmieszana mama przyglądała się partnerce wokalisty z szerokim uśmiechem na twarzy, ukazując idealnie proste i śnieżnobiałe zęby.
- San jest dziennikarką. Przeprowadzała ze mną wywiad.
- Długo już jesteście razem?
Niezręczna cisza zapanowała w ogromnym domu na kilka dobrych minut. Dziewczyna odważyła się ją przerwać.
- Dwa miesiące - uśmiechnęła się do Jaya.
- Rozumiem... No to już chyba można nazwać związkiem... Gratuluję, synku - słowa te przesiąknięte były potwornym jadem, który przenikał przez każdą z sylab. Miały w sobie coś smutnego, dziewczyna nie potrafiła jednak dokładnie powiedzieć, co. Były świadectwem przeżyć Constance...

~~~~~~~~~~~~~~~
Nareszcie!
Przepraszam Was za tak długą przerwę, miałam jednak bardzo dużo na głowie, a rozdział tworzył się co trzy zdania :)
Jest jednak gotowy i czekam na Wasze opinie
Czołem! ;)

ClaudiaEchelon

X I am home.

- Shannon! Musimy porozmawiać! - Jared z gniewem wtargnął do pokoju starszego brata, przerywając mu drzemkę.
- Co ty robisz, człowieku? Wyjdź z mojego pokoju, śpię! - Shanimal zakrył twarz poduszką, usiłując ponownie zasnąć.
- Dzwoniła Sandra.
- Budzisz mnie przez jakąś dziwkę? Co, przyszła pani Leto postanowiła ratować związek?
- Zamknij się idioto i spójrz na mnie. Mam jedno pytanie i oczekuję na nie odpowiedzi. - Ton Jaya nie zwiastował niczego dobrego, więc Shann podniósł się posłusznie. Przetarł oczy i czekał.
- Wal, Sherlocku.
- Ok, ale oczekuję poważnej i szczerej odpowiedzi. Jesteś moim bratem czy nie?
- No jestem, dobrze... Obiecuję - Shannon położył rękę na sercu i uśmiechnął się szyderczo, przy okazji jeszcze bardziej denerwując młodszego braciszka.
- Co zaszło tamtej nocy między tobą, a San?
- Nie pamiętam. To było dawno. Tydzień, czy dwa tygodnie temu... Od tamtej pory spałem z wieloma pięknymi damami, nie utkwiły mi w pamięci szczegóły łóżkowych zabiegów twojej dupy.
- Damami? Trochę szarżujesz. - Jay wysilił się na uśmiech, po chwili jednak jego usta znów zacisnęły się w grymasie złości. - Nie ściemniaj, znam cię. Jeśli mnie okłamałeś, to...
- To co, kurwa? - Przerwał mu perkusista. - Wyrzucisz mnie z zespołu? Pobijesz mnie? Nie bądź śmieszny. Co cię tak wzięło na jakiegoś rudzielca? Możesz mieć takich tysiące. Po jednej na każdą noc, a jeśli będziesz grzeczny, załatwię ci jeszcze więcej napalonych laseczek. Tylko zapomnij już o Sandrze, ok? Namieszała ci w głowie, martwię się - na potwierdzenie swoich słów podszedł do brata i położył dłoń na jego ramieniu. Ten jednak natychmiast ją strącił.
- Ty naprawdę nic nie rozumiesz? W dupie mam te twoje lalunie, San jest wyjątkowa i to jej chcę! A teraz mnie posłuchaj. Spałeś z Sandrą?
- Nic ci do tego.
- Zadałem ci pytanie! - Jared krzyknął, zapluwając przy okazji wszystko w zasięgu ręki.
- Nie... - Shannon odwrócił wzrok, próbując ukryć rosnące zmieszanie.
- Słucham?! Powtórz, bo chyba się przesłyszałem do cholery.
- Nie! Dotarło? Nie pieprzyłem twojej dziuni!
- Dobrze. A teraz spróbuję być spokojny - Jay zacisnął zęby. - W takim razie, dlaczego pozwoliłeś mi zrobić jej awanturę? - Jego twarz była czerwona, jak nigdy. Najchętniej wymierzyłby bratu ostateczny cios, nie mógł jednak tego zrobić, dopóki nie pozna motywów jego działania.
- Nie powinieneś... Nie powinniśmy wiązać się na stałe. Tym laskom chodzi tylko o naszą kasę, bro. Oskubałaby cię i odeszła. Wszystkie takie są. Po co ci dziewczyna? Możesz mieć każdą - starszy Leto usiadł na swoim łóżku i wbił wzrok w podłogę. Nie miał ochoty na dalsza rozmowę ze wściekłym bratem. Przede wszystkim bał się o własne uzębienie, co uświadomił sobie widząc jego agresywne spojrzenie.
- Ach, dziękuję ci, miłościwy sędzio ludzkich dusz! Kim ty, do cholery, jesteś?
- Twoim bratem! Jestem twoim bratem i nie pozwolę, żeby ktoś wkopał cię, tak jak mnie.
- Pozwól, że nie padnę na kolana i nie będę ci dziękować. Muszę jechać - Jared rzucił Shanniemu pogardliwe spojrzenie i odwrócił się do wyjścia.
-Dokąd? - Bębniarz zaczynał rozumieć, że jego plan od początku był skazany na porażkę.
- Naprawić to, co zniszczyłeś. Do Sandry.

Idiota, idiota, idiota! Po co się wtrącałem?! Jakby mi było za mało kłopotów.

Shannon walił w bębny w pokoju muzycznym. Pot spływał z jego umięśnionych ramion, a policzki miał rozgrzane do czerwoności. Obwiniał się za całe zamieszanie. Widział w tym swoją własną ideologię, jednak wiedział, że teraz ciężko będzie mu odzyskać zaufanie brata. Nie traktował Sandry poważnie. Wydawała się być w porządku, nawet pomogła mu odpędzić złe myśli, ale wciąż była tylko jedną z wielu lasek jego braciszka. Zagrożeniem dla ich opinii, ich relacji i dla zespołu. Shann musiał się kogoś poradzić, nim wykończą go wyrzuty sumienia. Padło na Tomo.
- Oprah Winfrey, słucham? - Wysoki, męski głos rozległ się po drugiej stronie telefonu.
- Milicevic, nie wydurniaj się, kobieto - zaśmiał się Shannon.
- Wypraszam sobie. Co słychać, piękny i bogaty?
- Właściwie potrzebuję się komuś wygadać. Masz dzisiaj czas, czy żona funduje ci kolejny areszt domowy?

- Zabawne. Robótki ręczne zaliczyłem wczoraj, malowanie kubków z teściową tydzień temu... Tak, myślę, że możemy się dzisiaj spotkać - zaśmiał się Tomislav.

- No to idealnie. Wpadnij do mnie o szóstej. Weź ładną bieliznę - Shann mamrotał seksownie, z trudem powstrzymując napad śmiechu.

- Dla ciebie zawsze, skarbie. Lecę depilować nogi, ciao! 

Shanimal usiadł na podłodze, przerzucając przez ramię mokry od potu ręcznik. Uśmiechnął się szeroko i pokręcił głową. Rozmowy z Tomo zawsze poprawiały mu humor. Jared też potrafił się bawić, jednak jego głowę zbyt często zaprzątała praca. Był nieobecny i spięty. W niczym już nie przypomniał siebie sprzed dziesięciu lat. Przykre to było dla starszego z braci, tym bardziej doceniał on obecność Tomo.

-Boże, uwielbiam tego oszołoma...- wymamrotał i powędrował pod prysznic.

Po drodze do Sandry, Jay wstąpił jeszcze do sklepu. Kupił butelkę szampana i bombonierkę, po czym udał się do kwiaciarni, skąd wyszedł z ogromnym bukietem czerwonych róż. Z niemałym stresem wsiadał za kierownicę swojego samochodu. Kierował nerwowo, gwałtownie przyspieszał i hamował, doprowadzając do szału innych kierowców. Po pół godzinie drogi dojechał na miejsce. Jak mantrę powtarzał pod nosem wyuczony na pamięć tekst przeprosin, wszystko uleciało jednak z jego głowy, gdy jego oczom ukazały się drzwi niewielkiego mieszkania dziewczyny. Zapukał cicho. Po chwili usłyszał odgłos otwieranego zamka.

- Cześć... - Wymamrotał, siląc się na uśmiech.

- Cześć. Wejdziesz? - Mimo, iż Jared zapowiedział wcześniej swoją wizytę, San nie czuła się gotowa na rozmowę. Jej myśli wciąż przepełnione były goryczą i niepewnością.

- Jasne, dzięki. Sandro... - muzyk przeszedł przez próg, odkładając skórzaną kurtkę do rozległej, czarnej szafy.

- Wiem, co chcesz powiedzieć, Jay. Shannon się przyznał, bardzo Ci przykro, 

jest Ci wstyd i zapewne chciałbyś mi to jakoś wynagrodzić. Uspokoję cię - nie chcę od Ciebie niczego, nie narobię plot. Mogę zniknąć z twojego życia tak, jak sobie życzyłeś. - Dziewczyna szybkim krokiem przeszła do kuchni, chcąc uniknąć palącego wzroku Jareda. Co on miał takiego w sobie, że w głębi duszy czuła, że nie potrafi być na niego zła?

- To nie tak, uwierz. Proszę wysłuchaj mnie. 

- Nie wiem, co możesz mi jeszcze powiedzieć... 

- Daj mi szansę! Błagam! - wokalista podszedł do San i delikatnie dotknął jej ramienia. Podziałało.

- Dobrze... - Przeszły ją przyjemne dreszcze. - Mów.

Shannon radosnym krokiem podszedł do drzwi, zza których rozległo się pukanie Tomo.

- Jestem, kochanie! - Krzyknął Chorwat i rzucił się na zdezorientowanego perkusistę.

- Zejdź ze mnie, durniu! - Shann śmiał się głośno, uwalniając się z uścisku. - Chodź do salonu, wyzywam cię na partyjkę na konsoli.

- Bardzo chętnie, kluseczko. Stęskniłeś się?

- I to jak, misiaczku - bębniarz pocałował Tomo w policzek, ten jednak natychmiast odsunął się z przerażoną miną.

- Napaleniec - zaśmiał się, otwierając puszke piwa.

~~~~~~~~~~~~~~

Hej Marsiątka!

Oddaję Wam rozdział, nad którym spędziłam chyba najwięcej czasu. Spóźniony o jeden dzień, jednak w końcu kompletny :) zapraszam do komentowania!

MARShugs

ClaudiaEchelon

IX Don't act like I never told you...

Robiło się naprawdę zimno. Wtulona w muzyka Sandra zauważyła gęsią skórkę na jego przedramieniu, które mocno ją trzymało. Wyrwała się z uścisku.
- Shann, nie możesz zostać teraz sam. Tutaj jest chłodno, może chodźmy do mnie? Zaparzę herbatkę, porozmawiamy...  - Podniosła się chwiejnie i wyciągnęła dłoń do starszego Leto.
- Herbata? Ja toleruję jedynie kawę - mężczyzna uśmiechnął się zawadiacko.
- Jest środek nocy, zwariowałeś? - roześmiała się dziewczyna, pomagając mu wstać.
- Nie to nie. Zaproszenie jednak przyjmę - perkusista otrzepał spodnie z piasku i niespodziewanie wziął dziewczynę na ręce - ale dzisiaj to ja prowadzę - zawołał. - Gdzie sobie pani życzy? - zapytał, biegnąc z szaleńczą prędkością, która przyprawiła dziennikarkę o zawroty głowy.
- Puść mnie! Postaw mnie, proszę! - roześmiała się. Mimo słów, wcale nie chciała, by to się kończyło. Imponowała jej siła towarzysza. I, przede wszystkim, była szczęśliwa, że mogła poprawić mu podły nastrój. Nie znali się zbyt dobrze, a mimo tego czuła, że coś ich łączy.
- Nie ma mowy. Skręcić tutaj?
- Dwadzieścia metrów prosto, pięć w prawo i trzynaście w lewo. Trafisz? - Sandra zaczęła chichotać, nagle jednak jej pole widzenia zostało zmniejszone do zera. Shannon przycisnął ją do swojej klatki piersiowej i nie zwalniał tempa. Po kilku minutach poczuła, że robi się zielona.
- Daleko jeszcze? - wyjęczała.
- Myślę, że nie. To tutaj? - Shanimal wyszczerzył zęby i odstawił dziewczynę tam, gdzie teraz najbardziej chciała się znaleźć. Na stały ląd.
- O matko, jesteś niesamowity! - zawołała, widząc klatkę wejściową do swojego budynku. - Byłeś kiedyś harcerzem? - trąciła go ramieniem.
- Powiedzmy, że w dzieciństwie zdolność orientacji w terenie była mi niezbędna - pokazał jej język i wskazał ręką na drzwi - nie zaprosisz mnie?
- Jasne, chodź. Odpocznij, sprinterze - zaśmiała się, słysząc głośne sapanie muzyka.
- Kobiety... Dostarczyć taką pod same drzwi, to jeszcze cię wyśmieje... - żachnął się mężczyzna, wdrapując się po schodach.

Czekając na gwizdek, sygnalizujący wrzenie wody, dziewczyna sięgnęła do torebki, którą zostawiła na fotelu zanim wyszła. Chciała sprawdzić, czy Jared raczył się do niej odezwać. Może zrozumiał swój błąd? Nieśmiałe nadzieje zaczęły tlić się w jej głowie. Niestety, zgasły szybciej, niż się pojawiły - komórka milczała. Sandra rzuciła ją na łóżko, ta jednak odbiła się od oparcia i spadła na podłogę, roztrzaskując się przy okazji na części pierwsze.
- Co ci się stało, wariatko? - Shannon wyszedł z łazienki i schylił się, by podnieść baterię i obudowę.
- Twój brat to idiota. Dupek.
- A wiesz, że coś w tym jest? - Nie wyglądał na zdziwionego. Jego twarz wyrażała rozbawienie, tak jakby chciał powiedzieć: a nie mówiłem? Ktoś chciał stworzyć związek z tym despotycznym, bezuczuciowym perfekcjonistą, wolne żarty.
Kurwa, Shann, nie jesteś lepszy, zostawiłeś dzieciaka.
Zganił się w myślach i zacisnął zęby. Postanowił odwrócić uwagę pięknej dziewczyny od jego przepięknego braciszka.
- San i Shann, co ty na to? - wyrwał ją z zamyślenia.
- Co? O co ci chodzi? - wydała się być mocno zdezorientowana. Obdarzyła perkusistę ogłupiałym wzrokiem i czekała na wyjaśnienia.
- Właściwie to o nic... Tak tylko pomyślałem... Nasze imiona do siebie pasują - nie wierzyła własnym oczom - starszy Leto był niesamowicie speszony i chyba nawet zaczynał się rumienić.
- Czy my chodzimy do podstawówki? - Szturchnęła go lekko i wybuchła śmiechem.
- Chciałem poprawić ci nastrój, złotko - Shannon puścił do niej oczko. - Chociaż tak właściwie to zaczynam bać się o własne zdrowie i życie. Doczekam się kawy, furiatko?
- Nie jestem furiatką. Mam nadzieję, że nie macie zbyt wiele wspólnego z Jayem, bo drugiego takiego durnia bym nie zniosła - Słuchał jej, w myślach ganiąc brata za niewyparzony język. Nie wiedział, co zrobił, jednak znał jego styl bycia i wiedział najlepiej, jak często szybciej mówi, niż myśli.

Niebo zmieniało barwę z granatowej na szarą, gdy Sandra poczuła się zmęczona. Kilka godzin rozmowy sprawiło, że zdążyła lepiej poznać Shannona, a przy okazji nawet go polubić.
- Ty śpij tutaj, ja przyniosę sobie materac - powiedziała, poderwując się z sofy. - Oczy mi się zamykają, jest nad ranem!
- O nie, nie będziesz spała na podłodze - mężczyzna wstał i niespodziewanie wyrósł przed dziewczyną. - Twoje łóżko jest duże, możemy spać razem - szeptał wprost do jej ucha.
- Shann, jestem... Jestem dziewczyną twojego brata... Chyba... W każdym razie, to nie na miejscu!
- Przecież nie będę próbował cię poderwać. To nie w stylu Shannona - uśmiechnął się z błyskiem w oku, po czym mrugnął do zdezorientowanej dziennikarki.
- A co właściwie jest w stylu Shannona?
- Duże cycki, kawa i duże cycki. Cholera, jesteś dokładnie w moim stylu - wybuchnął śmiechem, szturchając lekko partnerkę braciszka w stronę łóżka.

W mieszkaniu rozległo się pukanie do drzwi. Po kilku minutach zamieniło się w łomot, który z kolei został zastąpiony natrętnym dzwonkiem. Sandra otworzyła oczy.
- No ładnie - wyszeptała, widząc wtulonego w nią Shannona. Nogę miał zarzuconą na jej biodro i chyba właśnie ssał kciuka. - Panie podrywacz, wstawaj pan bo mam nieproszonego gościa - zawołała, zrzucając z siebie ciężką kończynę. Shann przetarł oczy i wygiął twarz w zabawnym grymasie, będącym reakcją na wszechobecny hałas.
- Idź otwórz, błagam, bo zwariuję - zakrył twarz poduszką i odwrócił się do ściany.
- Idę już, idę - zawołała dziewczyna, wkładając kapcie na bose stopy. Mimo, że jej towarzysz był w samych bokserkach, ona ograniczyła się do zdjęcia wierzchniego sweterka i zamiany jeansów na krótkie spodenki. Otworzyła drzwi i zamarła.

- Jared? Co ty tu robisz? Jest wcześnie – wystękała, świdrując wzrokiem czarne glany wokalisty, jego wąskie jeansy i granatową, kraciastą koszulę. Spojrzała na jego twarz. Usta zacisnął w wąską kreskę, a jego błękitne oczy wyrażały skruchę.
- Wcześnie? Dochodzi trzecia – uśmiechnął się niepewnie, poprawiając pukiel półdługich włosów. – Spałaś jeszcze? Nie zaprosisz mnie?
- Jasne, wejdź… - zaczęła, z przerażeniem uświadamiając sobie, że w jej łóżku siedzi właśnie starszy brat rozmówcy. Nawet nie chciała sobie wyobrażać, jak mogłaby skończyć się ich konfrontacja.
- Sandra? Kto przyszedł? – Wołanie Shannona zwróciło uwagę Jaya. Jego wzrok pociemniał, a zmarszczone brwi nadały jego twarzy wściekłego wyrazu.
- Shann? Co ty… Kurwa, co to ma znaczyć?!  - Huknął na widok przykrytej kołdrą roznegliżowanej postaci brata.
- Jared! To nie tak, to ona zaczęła! Chciała mnie uwieść… Jestem tylko facetem, bro…
- Co ty pieprzysz idioto? Do niczego nie doszło i dobrze o tym wiesz! – Sandra oblała się purpurą, czując ogromne zdezorientowanie.
- Nie wstydź się, mała, byłaś dobrą suczką – starszy Leto uśmiechnął się ze złośliwym, tryumfującym wyrazem twarzy, którego najwyraźniej nie zauważył młodszy z nich. – Mówiłem ci, stary, one wszystkie są takie same! Zostaw tą dziunię, pokazała, jaka jest. Wybacz mi, omotała mnie.
- On kłamie, Jay! Jesteś dupkiem, Shannon!
- Dość! Ty tępa szmato! – Jared zbliżył się do Sandry z zamiarem wymierzenia jej ciosu. Nie mógł jednak tego zrobić. Widząc zalaną łzami twarz dziewczyny, rzucił tylko – Ubieraj się, idioto, spadamy stąd. A ty wypierdalaj z mojego życia, San.

Kilka chwil później już ich nie było. Skulona na fotelu dziewczyna płakała i rozmyślała. Nie miała pojęcia, dlaczego została tak potraktowana. Co zrobiła źle? Nie przespała się z tym typem, po prostu nie chciała żeby został sam ze swoimi problemami. W zamian za to została wyzywana i poniżona. Wciąż miała przed oczami wyraz twarzy Jareda. Tak, jakby się jej brzydził. Jakby dał wszystko, żeby nie musieć na nią patrzeć już nigdy więcej. Bolało. I to cholernie.

Dlaczego przyszedł? Czy chciał się pogodzić? Na pewno. Zrozumiał swój błąd, chciał pogadać… A ten idiota, Shann, wszystko zniszczył! Dlaczego postawił sobie za cel zrobienie z niej dziwki? Jeszcze wczoraj był taki miły… Myślała, że może nawet się zaprzyjaźnią, zaufała mu…
- Jesteś taka naiwna, San – powiedziała sama do siebie. Spodobało jej się zdrobnienie, które nadał jej starszy z braci. Mimo to, nie miała ochoty dłużej o nim myśleć. – Coś ty sobie ubzdurała? Związek z uwielbianym przez miliony wokalistą? Sławnym, utalentowanym, bogatym, rozchwytywanym i zabójczo przystojnym Jaredem Leto? No to właśnie pokazano ci, gdzie twoje miejsce.
~~~~~~~~~~~~~~~~

Problemów technicznych ciąg dalszy, ale nie poddaję się :) mam nadzieję, że nie znienawidzicie Shanniego, on ma tam swoje powody żeby być dupkiem dla San. Aż mi jej szkoda :) co o tym myślicie?
MARShugs

ClaudiaEchelon

VIII As the days go by, the night's on fire

Shannon zahamował z piskiem opon pod ogromnym, białym domem. Wysiadł z pojazdu, trzasnął głośno drzwiami i spojrzał na zegarek.
- 22... Cholera, późno jest... - mruknął półgłosem. Przypomniawszy sobie jednak, w jakim celu przybył w to miejsce, zacisnął zęby i zapukał do drzwi.
Po kilku minutach usłyszał odgłos otwieranego zamka i przytłumione skrzypnięcie. Zmrużył oczy pod wpływem światła wydobywającego się z wnętrza korytarza i jak przez mgłę dostrzegł wysoką postać.
- Cześć. Po co tu przyszedłeś, Shanni? - słodki głos pochodził z ust kobiety, blondynki z całkiem pokaźnymi piersiami, szczuplutką talią i płaskimi pośladkami.
Kurwa, te cycki to ona sobie zoperowała. I co to za twarz... Dziewczyno, błagam, make-up to twój przyjaciel, zrób coś z sobą! - Przez głowę mężczyzny przemknęły krytyczne myśli. Z żalem stwierdził, że matka jego dziecka jest równie brzydka, co głupia.
- Mirando, skończmy to. Dam ci pieniądze. Kwota nie gra roli. Tylko błagam, zniknij z mojego życia raz na zawsze. Nie chcę pamiętać, że spotkałem kogoś takiego, jak ty na swojej drodze.
- Zwariowałeś? Mały Chris potrzebuje tatusia. A ty jesteś idealnym tatusiem - kobieta wydęła najwyraźniej kilkukrotnie poprawiane chirurgicznie usta i zamrugała kilka razy, wydając się przy tym zupełnie oderwana od rzeczywistości.
- Mam ci to przeliterować? Nie. Chcę. Cię. Znać. - Shannon tłumaczył dziewczynie, jak dziecku. Dwudziestolatka zrobiła urażoną minę i pokręciła głową z żalem. - Wypiszę ci czek. 30 tysięcy? 50? 100? Dalej, namyślaj się i spadaj - perkusista popchnął Mirandę, wchodząc do pomieszczenia. Spojrzał na nią wyczekująco.
- Czyli tak to ma wyglądać? Zostawisz mnie i syna? A co z naszą rodziną? - modelka teatralnie zalała się łzami. Muzyk był jednak za stary na takie sztuczki. Uśmiechnął się kpiąco, wypisał czek na 100 tysięcy dolarów, zostawił go na wysokiej, czarnej szafce w korytarzu i wyszedł z trzaskiem drzwi. Wsiadł do swojego czarnego BMW i nacisnął gaz z całej siły. Nie oglądał się za siebie, po prostu jechał. Osiągał szaleńcze prędkości, świat za szybami znikał w ułamkach sekund. W końcu gwałtownie wyhamował i zatrzymał się na przydrożnym parkingu. Oparł się głową o kierownicę i głęboko odetchnął. Najgorsze miał już za sobą.

Film dobiegł końca. Sandra odwróciła głowę w stronę Jareda i uśmiechnęła się czule. Wokalista nachylił się i leciutko musnął swoimi wargami jej usta. Czuł się, jakby wygrał los na loterii. Dziewczyna wstała, rozprostowując zdrętwiałe kończyny. Rozłożyła pościel i poszła do łazienki. Wróciła, ubrana jedynie w koszulę nocną.
- Podoba mi się - w oczach mężczyzny rozbłysło pożądanie. Natychmiast poderwał się z miejsca i chwycił nadgarstki partnerki. Położył ją na łóżku, nachylając się nad nią. Jedną ręką zrzucił z siebie spodnie i, ubrany jedynie w szare bokserki, przycisnął się do niej tak, by mogła wyraźnie poczuć wyraźne wybrzuszenie w okolicach jego podbrzusza. Podciągnął jej piżamę, a skoro nie oponowała, na podłogę zrzucił również swoje majtki. Wszedł w nią stanowczo, nie przejmując się zbytnio odczuciami partnerki. Po kilku zdecydowanych ruchach usłyszał stłumiony głos młodej dziennikarki.
- Jared!
- Cicho, maleńka - zatkał jej usta ręką i nie przerywał dążyć do zaspokojenia. Nagle poczuł ból.
- Zwariowałaś? Dlaczego mnie ugryzłaś?! - Nie zdenerwował się o ugryzienie, a raczej o przerwanie miłosnej gry. Postanowił wyładować swój gniew.
- Gumki, idioto! - Sandra uśmiechnęła się, kręcąc głową. Jared odwrócił się zawstydzony. Stęknął coś o tym, że każdemu może się zdarzyć zapomnieć, jednak grzecznie podreptał do swojej kurtki i wrócił z tym, czego potrzebowali.
Kochali się namiętnie, mężczyzna nie wytrzymał jednak długo. Kończąc z głośnym jękiem opadł na dziewczynę, przytulając się do niej mocno.
- To było niesamowite - wysapał i pocałował ją w policzek.
- Tak, cudowne... - Głos dziewczyny niemal kipiał ironią. Po raz pierwszy Jared nie myślał o niej, a o własnych potrzebach. Złośliwa riposta przeszła jednak bez echa, ponieważ wokalista zaczął już inny temat.
- W przyszłym miesiącu wyruszamy w trasę...
- I co z tego? Zostawisz mnie tutaj?
- Nie, skąd. Chciałbym, żebyś pojechała z nami. To krótka wyprawa, najwyżej pół roku. Zwiedzisz trochę Europy, kraje lepiej rozwinięte od tej twojej...
- Polski? Co masz do mojego kraju? - Dziewczyna podniosła się  i wbiła w mężczyznę świdrujący wzrok.
- Nie, nic, to bardzo ciekawe miejsce... I bardzo... Staromodne.
- Ach, to tak pan Leto uwielbia swoich wschodnich fanów z krajów trzeciego świata? Uważasz tych ludzi za wieśniaków?
- Co z tobą? Przecież nic takiego nie powiedziałem. Zrobiłaś się jakaś naburmuszona. Dziewczyno, jaka ty jesteś zmienna! Nie nadążam za tobą!
- Przykro mi. Jak się myśli tylko o własnej dupie, to się nie nadąża.
- Nie, mam dość. Wracam do siebie. Jesteś chora na łeb. Przemyśl, co ty wyprawiasz i odezwij się - Jared podniósł się gwałtownie, ubrał i po chwili już go nie było.
Sandra powoli wróciła do łóżka. Nie chciało jej się spać. Miała ochotę krzyczeć, gryźć i kopać. Kilkukrotnie obróciła się, szukając wygodnej pozycji. W końcu wstała.

Tej nocy nikt nie spał spokojnie. Jared postanowił ukoić swój gniew alkoholem i udał się do jednego z najmodniejszych klubów w mieście. Zakręcił się raz czy dwa z jakąś blondyną, zapalił ze znajomymi chłopakami i zapomniał o bożym świecie.
Shannon poważnie zaczął zastanawiać się nad wazektomią, jednak momentalnie wybił sobie z głowy nietrafiony pomysł. Nie mógł przecież pozwolić na to, by zmarnowały się tak wspaniałe geny. Postanowił pojechać w swoje ulubione miejsce.
Sandra zrobiła to, co zazwyczaj robiła w takich sytuacjach - poszła na plażę. Rozłożyła się na ciepłym piasku i wpatrywała się w rozgwieżdżone niebo. Choć zazwyczaj o tym nie myślała, tęskniła za ojczyzną. Polka spełniała swój American Dream, jednak w głębi duszy co dzień była obecna przy swojej rodzinie. Dzieciństwo dziewczyny nie było łatwe. Mimo pozornie idealnych pierwszych lat życia, już w podstawówce zetknęła się z odrzuceniem z powodu wyglądu. Wtedy nie należała do najładniejszych, a okrutne kilkulatki nie przegapią żadnej okazji do dokuczenia słabszym. Później, w czasie szkoły średniej, przeżywała okrutnie ciężki okres w domu rodzinnym. Rozwód rodziców, awantury, groźby... To właśnie wtedy doświadczyła wpływu, jaki ma na nią muzyka 30STM. Pomagali jej w trudnych chwilach, podnosili na duchu, nawet o tym nie wiedząc. Marzyła, by spotkać chłopaków na żywo. Nigdy nie była typem fangirl, jednak doceniała urodę każdego z nich.
Z zamyślenia wyrwał ją znajomy głos.
- Ej, lala, a tobie nie zimno? Masz moją kurtkę, dziewczyna mojego braciszka nie może marznąć. Co tu robisz o tej porze?  - Shannon wyrósł jak spod ziemi, przyprawiając przy tym Sandrę o ciarki.
- O matko, nie strasz mnie! Jest mi dość ciepło... Teraz właściwie gorąco - zdobyła się na żart. Widziała, że jest przybity, a jego oczy były nienaturalnie małe... Zapłakane. - Wszystko w porządku?
- Mogę być szczery? - Przysiadł się, narzucając granatową skórę na plecy szwagierki - Nic nie jest w porządku.
- Możesz mi ufać... Jeśli potrzebujesz się komuś wygadać, nikomu nie powiem...
- Prawie cię nie znam. Wiem tylko tyle, że jesteś niunią mojego brata i że zwariował na twoim punkcie. Ciekawe, na jak długo...
- Słucham? Co to ma znaczyć? - Słowa Shanimala wydały się dość niepokojące.
- Nic specjalnego... Może go odmienisz? Kto wie... Wracając do moich problemów - postanowił natychmiast zabezpieczyć się przed kolejnymi pytaniami dziewczyny - narobiłem sobie niezłego bagna i muszę się modlić, żeby to nie wyszło na światło dzienne. - Muzyk odetchnął głęboko, odwracając głowę.
- Powiesz mi, o co chodzi?
- Jednego dnia po koncercie na m&g wyhaczyłem ładną laskę. Poszliśmy do łóżka i tyle ją widziałem. Nawet nie była jakoś przesadnie dobra, miała po prostu duże cycki. Trzy miesiące później dostałem list, w którym napisała, że zostanę tatuśkiem. Młody ma już roczek.
- Przykro mi... Nie cieszysz się raczej z synka, hmm?
- Tu nie ma z czego się cieszyć. Mam bachora z pustą laleczką. I co ja miałbym mu powiedzieć? Sorry, ale twoja mamusia jest tępa, nie mogę z wami mieszkać? Dlatego zrobiłem to, co zrobiłem... - mężczyzna urwał w połowie zdania. Załamał mu się głos.
- Co zrobiłeś? - Sandra przestraszyła się nieco, gdyż w jej głowie zaroiło się od niedorzecznych myśli. Było jej żal Shana, jednak sam był sobie winny.
- Wypisałem czek i powiedziałem, że nie chcę ich znać. Chcę mieć spokój.

- Rozumiem... Przykro mi, Shann. Co teraz? - Sandrze, nie wiadomo dlaczego, zebrało się na płacz. Chciałaby pomóc artyście... Nie wiedziała jednak, jak.

- Nie wiem. Naprawdę nie wiem, mała... - Shannon przytulił się do dziewczyny i zalał się łzami. Cały drżał. Płakali oboje, sami nie wiedząc, dlaczego. Noc tą spędzili razem...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dawno tu nic nie było, za to dzisiaj troszkę dłuższy rozdział :) Miałam problemy z komputerem i prawdopodobnie będę miała je jeszcze przez jakiś czas. Mam nadzieję, że się nie zawiedliście :)

MARShugs

ClaudiaEchelon

VII Fucked up on life.

Drzwi domu gwałtownie się otworzyły. Jared wtargnął do kuchni.
- Gdzie byliście? Wszystko jest w porządku? - Sandra była przestraszona zachowaniem mężczyzny.
- Tak, wszystko jest wręcz zajebiście - Jay usiadł na wysokim krześle. W jego głosie dało się wyczuć nutkę ironii
- Jeśli chcesz o czymś porozmawiać to mów śmiało. Przecież możesz być szczery...
- Powiedziałem wyraźnie, że nic się nie stało do cholery! Ubieraj się, wezmę taksówkę i odwiozę cię do domu. Chcę zostać sam - muzyk był bliski płaczu.

Para dojechała pod wieżowiec, w którym mieściła się kawalerka Sandry. Jared mocno zaciskał ręce na oparciu kierowcy. Spojrzał na dziewczynę i wymusił uśmiech.
- Przepraszam, nie chciałem być niemiły. Martwię się o Shana.
- Spokojnie, rozumiem to... Porozmawiajcie na spokojnie. Kłótnia w niczym nie pomoże - Sandra domyślała się, o co chodziło. Czy to możliwe, żeby starszy Leto miał dziecko?! - Pójdę już. Muszę napisać nowy artykuł... Może opiszę wasz wczorajszy koncert? - Dziennikarka uśmiechnęła się lekko. Chciała dodać artyście otuchy, ale nie wiedziała jak.
- Świetnie, mała - Jared pochylił się i pocałował ją czule w usta. - Wieczorem zadzwonię i pogadamy, ok?
- Jasne, super. Trzymaj się i powodzenia z Shannonem - Sandra pogładziła włosy mężczyzny. Chwilę później wchodziła już do klatki swojego wieżowca.

Kolejne tygodnie minęły bez znaku życia od Shannona. Wokalista, już bez gipsu na dochodzącej do zdrowia nodze, postanowił zakopać topór wojenny. Nadchodząca trasa koncertowa utwierdziła go w przekonaniu, że powinien porozmawiać z Shanimalem. Jared podjechał pod dom brata. Otworzył drzwi własnym kluczem i zawołał jego imię. Nie doczekał się odpowiedzi, wszedł więc na pierwsze piętro i zapukał do drzwi sypialni perkusisty. Kiedy ponownie nie usłyszał reakcji, uchylił lekko wejście do pokoju. Był pusty. Ciekawość pchnęła wokalistę w głąb pomieszczenia. Na łóżko ktoś niedbale rzucił kartkę. Jared podniósł ją. Była rozmiękła, jakby czymś ochlapana. Albo...
Jared przeczytał nagłówek pisma: WEZWANIE DO ZAPŁATY ALIMENTÓW. W tym momencie do uszu muzyka dobiegł głos brata.
- Co ty tu kurwa za przeproszeniem robisz? - Jay odwrócił się gwałtownie. Ton Shannona był stanowczy, jednak twarz jakaś dziwna. Zapłakana.

Wokalista bez słowa poszedł do brata i przytulił go. Ten odwzajemnił uścisk. Obydwoje zaczęli płakać. Stali tak przez dobre kilka minut.
- Dlaczego nic nie powiedziałeś? Jak to się stało? - Jared wciąż był w szoku. Nie mógł uwierzyć w to, że jakaś panienka złapała jego starszego, przemądrzałego braciszka na bachora.
- Długo by opowiadac. Było mi wstyd. Jestem zły na siebie. Cholera, od roku jestem ojcem.
- Od kiedy?! - Jay myślał, że się przesłyszał. Nie mógł uwierzyć w to, że Shanimal ukrywał taką wiadomość przez niemal dwa lata.
- Chris miesiąc temu skończył roczek. Moja oprawczyni wysłała mi zdjęcia. Jak mogłem dać się tak wykorzystać?
- Wyłudza od ciebie kasę? Może nasz prawnik... - Jared nie zdążył dokończyć zdania, gdyż Shannon zaczął nerwowo zaprzeczać.
- Nie, nie, nie! Stary, zero rozgłosu! Puknąłem fankę i wpadłem. Płacę za głupotę. Dlatego uważaj na tą dziunię, bro. Martwię się.
- Ej, ej, żadna dziunia. To Sandra. Dziewczyna, którą kocham - młody Leto poczuł się urażony.
- Tak myślisz... Dobra, Romeo, leć do Julii. Ja dam radę. Moje życie, moje kredki - Shannon udawał twardego, jednak wyraz jego twarzy wyrażał smutek.
- Oo nie, stary. Zostaję tutaj. Skoro nie chcesz mi nic mówić, to nie. Ale nie będziesz siedział i płakał. Obejrzyjmy jakiś film, cokolwiek - Jay objął Shana i poklepał go po plecach.
- Jared... Dziękuję. Cholernie ci dziękuję, braciszku - Shannon uśmiechnął się przez łzy. Wiedział, że ostatni wybuch nie był potrzebny. Miał jednak na głowie poważniejsze kłopoty...

Sandra leżała na kanapie. Z słuchawek, które założyła, płynęły dźwięki "Kings & Queens". Rozmyślała nad wydarzeniami ostatnich dni. Czy naprawdę powinna wiązać się z Jaredem? Czy to dobry pomysł? Tak naprawdę ledwo go znała. Nie wiedziała, jaki jest na codzień. Nagle muzyka zatrzymała się, a telefon zacząć wibrować w takt "Escape". No tak, dzwonki wciąż miała takie same, jak chociażby miesiąc temu. W duchu obiecała sobie, że zmieni je, by nie wyjść przed Jaredem na fungirl. O wilku mowa - to SMS od wokalisty zakłócił dziewczynie słuchanie muzyki. "Będę o dziewiątej" - Sandra poczuła motylki w brzuchu. Cieszyła się na spotkanie Dziada, odczuwała jednak pewien niepokój. Wciąż nie podjęła żadnej decyzji. Nie zamierzała być niczyją koleżanką do łóżka, więc musiała określić się jak najszybciej. Spojrzała na zegarek. Miała dwie godziny...

W mieszkaniu rozległo się pukanie do drzwi. Sandra zawahała się. Po dłuższej chwili zacisnęła zęby i powolnym krokiem podążyła na korytarz.
- Cześć, skarbie - Jared ściągnął czarne, masywne buty i pocałował dziewczynę zachłannie. - Co słychać?
- Wszystko w porządku... Właściwie to chciałabym z tobą porozmawiać - mówiąc to, gestem zaprosiła Jaya do pokoju.
- O czym? Coś się stało, kochanie?
- Jared... Co jest między nami? To znaczy... - Sandra urwała w pół zdania, poprawiając nerwowo włosy - chciałabym wiedzieć, na czym stoję.
Jared zbliżył się do dziewczyny, opierając się na drżących dłoniach tak, że miał ją teraz pod sobą. Pochylił się do jej ucha. Zacisnął na nim wargi i błądził po nim językiem, dysząc.
- Kocham Cię - wyszeptał tak, że dziennikarkę natychmiast przeszły dreszcze podniecenia. Przyciągnęła jego twarz i zagryzła zęby na jego wardze. Dłonią odpięła zamek spodni Jaya, ukazując nabrzmiałe, fioletowe bokserki. Mężczyzna nie pozostawał jej dłużny. Wplótł ręce w jej rude włosy i namiętnie ją pocałował. Zachłannie wsysał jej wargi i jednocześnie rozpinał zapięcie koronkowego, czerwonego stanika.

Nagle para usłyszała wibracje czarnego Blackberry. Oderwali się od siebie jak poparzeni.
- To Shannon - głos Jareda miał przepraszający ton. - Nie radzi sobie z sytuacją. Właściwie, zapewne domyślasz się, o co chodzi.
- Tak, wiem... Słuchaj, może obejrzymy jakiś film? - Dziewczynę znów dopadły te pieprzone wątpliwości. Zdecydowanie nie był to najlepszy moment.
- Dobrze... Jak chcesz. Wybierz coś mała - w ostatnim zdaniu wyraźnie dało się wyczuć nutkę rozczarowania. Zrezygnowany Leto zajął się odpisywaniem bratu.

"Kac Vegas" może i nie było rozrywką najwyższych lotów, ale jednak lekkie kino również bywa potrzebne. Jared siedział wygodnie oparty o miękką sofę. Sandra leżała, z głową umiejscowioną na jego kolanach. Śmiała się głośno i perliście. Muzyk pomyślał, że jest piękna.
- Uroczo się śmiejesz - powiedział, wodząc palcami po jej karku i włosach i obserwując ciarki występujące na jej ręce.
- Dziękuję - odparła, zawstydzona. - Jared... - Sandra odwróciła głowę w stronę artysty, wbijając w niego swój wzrok.
- Tak?
- Mam do ciebie ogromną prośbę. Obetnij włosy, proszę - zrobiła najsłodszą minę, jaką miała w swoim repertuarze i czekała na jakąkolwiek reakcję.
- Przykro mi skarbie, nie ma szans - uśmiechnął się Jared. - Coś jeszcze?
- Tak. Ja ciebie też kocham. - dziewczyna przytuliła się do klatki piersiowej muzyka i zanurzyła się we własnych myślach. Jeszcze nigdy nie czuła niczego podobnego. To musiała być miłość.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej Echelon!
Co słychać? W perspektywie ostatnich dni i tych wszystkich nagród i nominacji wypadałoby powiedzieć: GRA-TU-LA-CJE, Dziadzie! Haters gonna hate. Whatever ;D
Oddaję w Wasze ręce, rodzinko, kolejny rozdział. Jestem piekielnie ciekawa, jak wyobrażacie sobie dalszy rozwój sytuacji. Piszcie!

HugsFromMars

ClaudiaEchelon